و باز هم دانشگاه

این روزها دانشگاه داره شروع می‌شه و خیلی‌ها تازه دارن وارد دانشگاه می‌شن. یادش بخیر. چقدر شوق و ذوق داشتم وقتی که کنکور قبول شدم و داشتم وارد دانشگاه می‌شدم. هیچ وقت قبل از اون دوست نداشتم که تابستون زود تموم بشه،‌ ولی اون سال فرق می‌کرد. از این که وارد دانشگاهی معتبر می‌شدم و در رشته مورد علاقه‌ام درس می‌خوندم خوشحال بودم. دانشگاه رفتن یک قدم بزرگ تو زندگیم حساب می‌شد و هنوز هم فکر می‌کنم که واقعا یک قدم بزرگ بود.
هر چند بعد از یک مدت تو دانشگاه درس خوندن، یک چیزایی عوض شد و همه چیز مطابق انتظار پیش نرفت. یکی از اون چیزایی که بیشتر تو ذوق می‌زد استادهای دانشگاه بودند. از دانشگاهی مثل شریف انتظار نمی‌رفت که استادهای خیلی باسوادی نداشته باشه. فکر می‌کنم که بیشتر بچه‌هایی که تو اون دانشگاه درس خوندن قبول داشته باشند که درصد کمی از استادهای شریف آدم‌های باسوادی بودند و تعداد استادهای نه چندان کاردرست هم کم نبود. به عقیده من چیزی که شریف رو یک دانشگاه معتبر می‌کنه، دانشجوهاش هستند. البته نمی‌خوام تاثیر همه چیز رو نفی کنم و بگم فقط دانشجوها مهمند. منظورم اینه که بین هیات‌علمی و دانشجو، سهم دانشجو در بالا بردن دانشگاه خیلی بیشتره.

چند روز پیش با کسی آشنا شدم که از یکی از دانشگاه‌های خصوصی کلی تعریف می‌کرد، تنها به این دلیل که هیات علمی‌اش عمدتا هیات علمی شریف هستند. این مطلب رو نوشتم که به اونایی که می‌خوان دانشگاهی برای درس خوندن انتخاب کنند بگم که هیات علمی دانشگاه باعث باسواد شدن کسی نخواهد شد و بهترین معیار برای سنجش کیفیت دانشگاه نیست. از اون مهمتر این که هر کسی که هیات علمی شریف بود،‌ استاد خیلی خوبی نیست.