اول از همه دوستانی که در بحث گذشته شرکت کرده اند سپاسگزارم.
حقیقتا در ذهن من چیز دیگری می گذرد که ظاهرا با مطرح کردن بحث گذشته به خوبی بیان نشده است. به همین دلیل تصمیم گرفتم تا بحث را با یک مثال روشن تر بیان کنم.
فرض کنید که شما دارای تخصص فنی در زمینه ساخت روبات هستید و تعدادی روبات ساخته اید و در حال مشاهده کار آنها هستید. این روبات ها به گونه ای ساخته شده اند که تحت تاثیر شرایطی از محیط مسیرهای متفاوتی را بر می گزینند. شما به طور مستقیم نمی توانید یا نمی خواهید هیچ یک از آنها را کنترل کنید. بلکه آنها با توجه به برنامه ریزی انجام شده و شرایط محیط مسیر خودشان را انتخاب می کنند. هدف نهایی روبات ها یکی از دو نقطه قرمز یا سبز است. مطلوب این است که روبات ها به نقطه سبز برسند چرا که در صورت رسیدن به نقطه قرمز توسط دستگاهی خرد شده و از بین می روند.
شما می دانید که در صورت کم کردن نور محیط اکثر روبات ها به نقطه قرمز می رسند و در صورت وجود روشنایی کافی اکثر آنها به نقطه سبز خواهند رسید. کم یا زیاد کردن نور محیط در اختیار شماست. آیا در صورتی که نور محیط کم باشد و اکثر روبات ها به نقطه قرمز بروند، باید روبات ها را مقصر انجام این عمل بدانیم یا شما را؟
آیا این مساله مشابه وضعیت خلقت بشر توسط خداوند نیست؟ عقل، فطرت، وجدان، غریزه و تمام چیزهایی که انسان با استفاده از آنها تصمیم می گیرد را می توان معادل برنامه روبات دانست و شرایط اطراف که شامل ادیان الهی نیز می شود می توان مشابه نور محیط فرض کرد. آیا مقصر انسان ها هستند که اکثر آنها جهنمی خواهند شد؟
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
۵ نظر:
جواب سوال شما از نظر من. خیر این دو موضوع تفاوت دارن. بهشت و جهنم و اون دنیا را مثل دونقطه تصور نکنین که ما یا به نقطه سبز میرسیم یا قرمز.دنیای بعد ادامه طبیعیه این دنیاست. همونطوری که این دنیا ادامه طبیعیه دنیای درون رحم بود. حالا اگر کسی در رحم خوب رشد نمیکرد در این دنیا معلول میبود و ضجر میکشید. ولی ممکن بود که در پس این ضجرها از خودش آدم خوبی بسازه.
برنامه اینه که خلقت درکل در حال تکامله. تکاملی که میلیاردها ساله در حال اتفاقه. با مرگ ما هم تموم نمیشه. دنیای بعد هم دنیای تکامله. جهنم مثل اون ضجریه که انسان معلول توی این دنیا میکشه.
بنابراین مدل روباتهای شما ایراد داره. چون اولا یه هدف برای خلقت فرض کرده که درست نیست. کی گفته که هدف خلقت رفتن به بهشت و جهنمه. دوم اینکه جهنم و بهشت را پایان داستان میدونه در حالی که تازه شروع داستانه. البته اینها بر اساس مدل من از دنیای بعد. شاید شما با این مدل موافق نباشی. هرچند آیات قرآن به شدت با این مدل هماهنگی دارن
متاسفانه در چند کلمه نمیشه این چیزها را توضیح داد. بحث رودررو میطلبه و تعمق ولی من سعی کردم به صورت مختصر نظرم را بگم.
بیندیش عزیز، کاملا متوجه هستم که مباحثه رودررو شاید خیلی مفیدتر باشه ولی به هر حال از این که لطف می کنی و نظراتت رو می نویسی خیلی ممنونم. راستش باید بگم که چند ساله که به این مساله و برخی مسایلی که بعدا مطرح خواهم کرد فکر می کنم و هیچ گاه جواب قانع کننده ای براشون پیدا نکردم.
مشکلی که وجود داره اینه که خیلی راحت نمی شه گفت مدلی که قرآن داره می گه مدلی که من فکر می کنم یا شما. مثلا شما معتقدید که جهان آخرت تازه شروع کاره ولی من همیشه فکر می کردم که نظر قرآن اینه که دنیا مزرعه آخرته و اونجا موقع برداشته. به عبارتی شما زحمت ها رو در دنیا کشیدی و اونجا نتایجش رو می بینی و دیگه فرصتی برای درست کردن گذشته یا حتی ایجاد یک آینده بهتر وجود نداره. در واقع مرحله کار و تلاش به اتمام رسیده که به نظر من با مدل روبات های من سازگاره.
امیدوارم دوستان هم در بحث ها شرکت کنند تا بالاخره به یک جمع بندی برسیم.
1. من هم سوالات زیادی داشتم و دارم. سوال طبیعی و خوراکه فکره
2. مزرعه آخرت بودن به معنی اینکه آخرت پایانه کاره نیست. این یعنی این دنیا شرایط دنیای بعد را تعیین میکنه. همونطوری که رحم میتونه مزرعه دنیا باشه. کسی که در رحم رشد سالمی داشته در دنیا سالم و شادابه. در این دنیا هم ما روح خودمون را پرورش میدیم و در دنیای بعد به دنیا میاوریمش
3. خیلی ها "و الی ا... ترجع الامور" را تفسیر به بازگشت نهایی به خدا میکنن. اگه در آینده به آیاتی که صریحا این مدل را تایید میکنن برخورد کردم برات میفرستم. ولی هیچ آیه ای نداریم که تصریح کنه که مرگ پایان تکامله
ارسال یک نظر